Alan Hollinghurst - Kind van een vreemde

Het nu al beroemde boek van Alan Hollinghurst  ‘The Stranger’s Child’ is in het Nederlands vertaald door Ton Heuvelmans en Edzard Krol. Het is een dikke pil van ruim 500 bladzijden superieure literaire vertelkunst over de ondergang van een deftige familie, enigszins vergelijkbaar met Brideshead Revisited, ook qua sfeer. Het zal dus ook wel (als het ware) over de ondergang van Engeland als wereldrijk gaan, maar dat laten we maar even voor wat het is. (Natuurlijk maakt dat gegeven het wel tot een oer Engels boek. Upstairs, downstairs, veel gedoe rond de upper class en hun personeel.)

Het verhaal neemt ons in vijf delen mee door een periode van ongeveer 100 jaar waarin we het wel en wee van enkele hoofdpersonen en hun nazaten volgen.  Om te beginnen is het boek een aanrader vanwege de fenomenale beheersing van allerlei verschillende schrijfstijlen en technieken. Alan Hollinghurst geldt niet voor niets als een van de grootste Britse hedendaagse schrijvers. In 2004 won hij de Man Booker Prize. Hij kan spectaculair goed schrijven, daar zijn vriend en vijand het over eens. Dus alleen al op dat gebied is er genoeg te genieten in dit boek.

We beginnen de roman met de kennismaking met een jonge dichter en student, Cecil Valance. Die is (volgens mij) overwegend homo, al brengt hij ook de dames gewetenloos het hoofd op hol. Hij rotzooit maar wat aan. Uiteraard gaat hij een weekendje logeren bij de ouders van zijn vriend die zeer verliefd is op Cecil. Maar  het zusje van de vriend, Daphne, wordt ook onmiddellijk verliefd op Cecil. Hij schrijft aan het einde van het logeerpartijtje een lang vers in het poesiealbum van Daphne. Dat vers is de rode draad in het boek. Cecil sneuvelt in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog. Zijn minnaar en zijn minnares zitten met de gebakken peren. Hun leven wordt een behoorlijke puinhoop. In vijf delen komt vervolgens de hele twintigste eeuw langs.

We beleven de aftakeling van de upper class, hun statige landhuizen en hun complete way of life, maar ook de aftakeling van de almaar ouder en armer wordende hoofdpersonen. Soms deed het me denken aan het schitterende ‘Van oude mensen de dingen die voorbijgaan’ van Louis Couperus. In dat boek broeden de bejaarde hoofdpersonen non stop over hun overspelige liefdes van vroeger.

Sommige lezers mopperen: het boek is te dik. Ik vind dat niet. Je moet het gewoon af en toe even wegleggen en daarna begin je weer aan een nieuwe fase van deze geschiedenis.

Liefde, begeerte en verleiding zijn de olie waarop het verhaal blijft draaien. De homoseksuele liefde speelt in het hele boek de belangrijkste rol. Dat wil niet zeggen dat dit boek alleen of vooral voor homo’s de moeite waard is. Het is gewoon zo goed geschreven dat het ook veel heterolezers zal boeien. Er zijn nu eenmaal boeken die je gewoon gelezen moet hebben.